نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست
چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم
تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق
هر دم آید غمی از نو به مبارک :بادم

پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک
ور نه این سیل دمادم ببرد بنیادم
با تو هستم جان خواهر، همسفر تو به پا این راه کوبی، من به سر
خانه سوزان را تو صاحبخانه باش با زنان در همرهی مردانه باش[