ر با عیات باباطاهر

خوشا آنانکه الله یارشان بی

بحمد و قل هو الله کارشان بی

خوشا آنانکه دایم در نمازند

بهشت جاودان بازارشان بی

دلم میل گل باغ ته دیره

درون سینه‌ام داغ ته دیره

بشم آلاله زاران لاله چینم

وینم آلاله هم داغ ته دیره

به صحرا بنگرم صحرا ته وینم

به دریا بنگرم دریا ته وینم

بهر جا بنگرم کوه و در و دشت

نشان روی زیبای ته وینم

غمم غم بی و همراز دلم غم

غمم همصحبت و همراز و همدم

غمت مهله که مو تنها نشینم

مریزا بارک الله مرحبا غم

غم و درد مو از عطار واپرس

درازی شب از بیمار واپرس

خلایق هر یکی صد بار پرسند

تو که جان و دلی یکبار واپرس

دلت ای سنگدل بر ما نسوجه

عجب نبود اگر خارا نسوجه

بسوجم تا بسوجانم دلت را

در آذر چوب تر تنها نسوجه

خوشا آندل که از غم بهره‌ور بی

بر آندل وای کز غم بی‌خبر بی

ته که هرگز نسوته دیلت از غم

کجا از سوته دیلانت خبر بی

یکی درد و یکی درمان پسندد

یک وصل و یکی هجران پسندد

من از درمان و درد و وصل و هجران

پسندم آنچه را جانان پسندد

ته که ناخوانده‌ای علم سماوات

ته که نابرده‌ای ره در خرابات

ته که سود و زیان خود ندانی

بیاران کی رسی هیهات هیهات

خدایا داد از این دل داد از این دل

نگشتم یک زمان من شاد از این دل

چو فردا داد خواهان داد خواهند

بر آرم من دو صد فریاد از این دل

ربا عیات عبید زاکانى

هرکس که سر زلف تو آورد بدست

از غالیه فارغ شد و از مشگ برست

عاقل نکند نسبت زلفت با مشگ

داند که میان این و آن فرقی هست

تا مهر توام در دل شوریده نشست

وافتاد مرا چشم بدان نرگس مست

این غم ز دلم نمی‌نهد پای برون

وین اشگ ز دامنم نمیدارد دست

ای مقصد خورشید پرستان رویت

محراب جهانیان خم ابرویت

سرمایهء عیش تنگدستان دهنت

سر رشتهء دلهای پریشان مویت

گفتم عقلم گفت که حیران منست

گفتم جانم گفت که قربان منست

گفتم که دلم گفت که آن دیوانه

در سلسلهء زلف پریشان منست

دوران بقا بی‌می و ساقی حشواست

بی زمزمهء نای عراقی حشو است

چندانکه فرالک جهان می‌نگرم

بارز همه عشرتست و باقی حشواست

دنیا نه مقام ماست نه جای نشست

فرزانه در او خراب اولیتر و مست

بر آتش غم ز باده آبی میزن

زان پیش که در خاک روی باد بدست

امشب من و چنگیئی و معشوقهء چست

بودیم به عیش و عهد کردیم درست

ساقی ز بلور ناب بر روی زمین

میکشت عقیق و لؤلؤتر میرست

میکوش که تا ز اهل نظر خوانندت

وز عالم راز بی‌خبر خوانندت

گر خیر کنی فرشته خوانند ترا

ور میل بشر کنی بشر خوانندت

هرچند که درد دل هر خسته بسیست

وز دست فلک رشتهء بگسسته بسیست

زنهار ز کار بسته دل تنگ مدار

در نامهء غیب راز سربسته بسیست

گل کز رخ او خجل فرو میماند

چیزیش بدان غالیه‌بو میماند

ماه شب چهارده چو بر می‌آید

او نیست ولی نیک بدو میماند

سلام علیک، ای نسیم صبا

سلام علیک، ای نسیم صبا 
 *******************
به لطف از کجا می‌رسی؟ مرحبا 
 
 
نشانی ز بلقیس، اگر کرده‌ای 
 
چو مرغ سلیمان گرت بر صبا 
 
 
نسیمی بیاور ز پیراهنش 
 
که شد پیرهن بر وجودم قبا 
 
 
اگر یابم از بوی زلفش خبر 
 
نیابد وجودم گزند از وفا 
 
 
به نزدیک آن دلربا گفتنیست 
 
که ما را کدر کرد سیل از ربا 
 
 
ز دردش ببین این سرشک چو لعل 
 
روانم برین روی چون کهربا 
 
 
همین حاصلست اوحد ى راز عشق 
 
که خونم هدر کرد و مالم هبا 
 
 
اوحدی مراغه ى