نیستم بلبل که بر گلشن نظر باشد مرا

نیستم بلبل که بر گلشن نظر باشد مرا باغهای دلگشا در زیر پر باشد مرا   سرمهء خاموشی من از سواد شهرهاست چون جرس گلبانگ عشرت در سفر باشد مرا   باده نتواند برون بردن مرا از فکر یار دست دایم چون سبو در زیر سر باشد مرا   در محیط رحمت حق، چون حباب شوخ‌چشم بادبان کشتی از دامان تر باشد مرا   منزل آسایش من محو در خود گشتن است گردبادی می‌تواند راهبر باشد مرا   از گرانسنگی نمی‌جنبم ز جای خویشتن تیغ اگر چون کوه بر بالای سر باشد مرا   می‌گرارم دست خود را چون صدف بر روی هم قطره آبی اگر همچون گهر باشد مرا   صائب تبریزى