| ماییم و سرکویی، پر فتنهء ناپیدا | |
| آسوده درو والا، آهسته درو شیدا | |
| |
| در وی سر سرجویان گردان شده از گردن | |
| در وی دل جانبازان تنها شده از تنها | |
| |
| بر لالهء بستانش مجنون شده صد لیلی | |
| بر ماه شبستانش وامق شده صد عررا | |
| |
| خوانیست درین خانه، گسترده به خون دل | |
| لوزینهء او وحشت، پالوده او سودا | |
| |
| با نقد خریدارش آینده خه از رفته | |
| با نسیهء بازارش امروز پس از فردا | |
| |
| گر کوی مغانست این؟ چندین چه فغانست این؟ | |
| زین چند و چرا بگرر، تا فرد شوی یکتا | |
| |
| رسوایی فرق خود در فوطهء زرق خود | |
| کم‌پوش، که خواهد شد پوشیده ما رسوا | |
| |
| گر زانکه ندانستی، برخیز و طلب می‌کن | |
| ور زانکه بدانستی، این راز مکن پیدا | |
| |
| ای اوحدی، ار دریا گردی، مکن این شورش | |
| زیرا که پس از شورش گوهر ندهد دریا | | اوحدی |
