بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی

بشنو  این  نکته  که  خود  را  ز  غم  آزاده  کنی

خون  خوری  گر  طلب  روزی  ننهاده  کنی
آخرالامر  گل  کوزه  گران  خواهی  شد
حالیا  فکر  سبو  کن  که  پر  از  باده  کنی
گر  از  آن  آدمیانی  که  بهشتت  هوس  است

عیش  با  آدمی  ای  چند  پری  زاده  کنی
تکیه  بر  جای  بزرگان  نتوان  زد  به  گزاف
مگر  اسباب  بزرگی  همه  آماده  کنی
اجرها  باشدت  ای  خسرو  شیرین  دهنان
گر  نگاهی  سوی  فرهاد  دل  افتاده  کنی

خاطرت  کی  رقم  فیض  پذیرد  هیهات
مگر  از  نقش  پراگنده  ورق  ساده  کنی
کار  خود  گر  به  کرم  بازگذاری  حافظ

ای  بسا  عیش  که  با  بخت  خداداده  کنی
ای  صبا  بندگی  خواجه  جلال  الدین  کن
که  جهان  پرسمن  و  سوسن  آزاده  کنی

بیا ز سنگ بپرسیم

 درون اینه ها درپی چه می گردی ؟
 بیا ز سنگ بپرسیم
 که از حکایت فرجام ما چه می داند
بیا ز سنگ بپرسیم
زانکه غیر از سنگ
کسی حکایت فرجام را نمی داند
همیشه از همه نزدیک تر به ما سنگ است
 نگاه کن
نگاه ها همه سنگ است و قلب ها همه سنگ
 چه سنگبارانی ! گیرم گریختی همه عمر
کجا پناه بری ؟
خانه خدا سنگ است
به قصه های غریبانه ام ببخشایید
 که من که سنگ صبورم
 نه سنگم و نه صبور
دلی که می شود از غصه تنگ می ترکد
چه جای دل که درین خانه سنگ می ترکد
در آن مقام که خون از گلوی نای چکد
عجب نباشد اگر بغض چنگ می ترکد
 چنان درنگ به ما چیره شد که سنگ شدیم
دلم ازین همه سنگ و درنگ می ترکد
بیا ز سنگ بپرسیم
که از حکایت فرجام ما چه می داند
از آن که عاقبت کار جام با سنگ است
بیا ز سنگ بپرسیم
 نه بی گمان همه در زیر سنگ می پوسیم
 و نامی از ما بر روی سنگ می ماند ؟
درون اینه ها در پی چه می گردی ؟

سکوت

سکوت
دلا شب ها نمی نالی به زاری
سر راحت به بالین می گذاری
تو صاحب درد بودی ناله سر کن
خبر از درد بیدردی نداری
بنال ای دل که رنجت شادمانی است
بمیر ای دل که مرگت زندگانی است
میاد آندم که چنگ نغمه سازت
ز دردی بر نیانگیزد نوایی
میاد آندم که عود تار و پودت
نسوزد در هوای آشنایی
دلی خواهم که از او درد خیزد
بسوزد عشق ورزد اشک ریزد
به فریادی سکوت جانگزا را
بهم زن در دل شب های و هو کن
و گر یاری فریادت نمانده است
چو مینا گریه پنهان در گلو کن
صفای خاطر دل ها ز درد است
دل بی درد همچون گور سرد است