رباعیات سعدى

رباعیات سعدى +++++++++++++++++++++++++ هر ساعتم اندرون بجوشد خون را واگاهى نیست مردم بیرون را الا مگر آنکه روى لیلی دیدست داند که چه درد مى‌کشد مجنون را؟  عشاق به درگهت اسیرند بیا بدخویى تو بر تو نگیرند بیا هرجور و جفا که کرده‌اى مغرورى زان پیش که عذرت نپزیرند بیا  اى چشم تو مست خواب و سرمست شراب صاحبنظران تشنه و وصل تو سراب مانند تو آدمى در آباد و خراب باشد که در آیینه توان دید و در آب  چون دل ز هواى دوست نتوان پرداخت درمانش تحملست و سر پیش انداخت یا ترک گل لعل همى باید گفت یا با الم خار همى باید ساخت دل مى رود و دیده نمى‌شاید دوخت چون زهد نباشد نتوان زرق فروخت پروانهء مستمند را شمع نسوخت آن سوخت که شمع را چنین میافروخت  روزى گفتى شبى کنم دلشادت وز بند غمان خود کنم آزادت دیدى که از آن روز چه شبها بگذشت وز گفتهء خود هیچ نیامد یادت؟    صد بار بگفتم به غلامان درت تا آینه دیگر نگذارند برت ترسم که ببینى رخ همچون قمرت کس باز نیاید دگر اندر نظرت آن یار که عهد دوستارى بشکست مى‌رفت و منش گرفته دامان در دست مى‌گفت دگرباره به خوابم بینى پنداشت که بعد از آن مرا خوابى هست شبها گذرد که دیده نتوانم بست مردم همه از خواب و من از فکر تو مست باشد که به دست خویش خونم ریزى تا جان بدهم دامن مقصود به دست هشیار سرى بود ز سودای تو مست خوش آنکه ز روى تودلش رفت ز دست بى ‌تو همه هیچ نیست در ملک وجود ور هیچ نباشد چو تو هستى همه هست

تا کدا مین شهر , تا کدامین سو, با کدامین پا

!!!

تا کدا مین شهر , تا کدامین سو, با کدامین پا

عزیزم.

 

آه!!!!پا پوشى بپایم نیست ,چشم فانوسى براهم

نیست,تا کدامین شهر باید رفت عزیزم.

خفته در تابوت شب مهتاب سیمین,,اخترى هم نیست,

منزل و مقصود ناپیدا ,راه نا هموار,در کدامین شهر

باید جستجو کرد,دستهاى گرم پیغام را عزیزم.

آشنایى کو?? تا که پیغام سر دهد از مهربانیها و

یکرنگى که اینجایم ??

زادراهم چیست ?از کجا بودم ,تا کدامین شهر خواهم

رفت,کوله بارم خاطراتى تلخ ,,جاده ها اى جاده

هاى زیر پاى من ,من هنوز تردید دارم,,که آیا

باز باید رفت??

چشمه میجوشد ,, بذر میروید,, ابر میبارد,من

همچنان با خویشتن میگویم تا کجا....تا کجا باید

رفت... عزیزم!!!!!

زندگى قصه تکرار و ملال انگیز است

و چه بهتر که بگویم مشتى خاطره است

پیش رویم هم جا پاییز است

مردم از بسکه به این خاطره ها دل بستم

ومن اینجا بتو مى اند یشم!!!!!!

همیشه بیم داشتن

همیشه بیم داشتن ,همیشه امیدوار بودن ,همیشه یاد

از خاطرات گذشته کردن ,همیشه نالیدن,همیشه هوسى

تازه کردن و هرگز راضى نبودن ,درطلب لذات دروغین

رفتن ,و هرگز سراغ حقیقتى که در دل نهفته است نرفتن

,,خود را گاه بیشتر وگاه کمتر از ارزش واقعى نشان

دادن ,,تنها در ساعات رنج و غم خویشتن را

شناختن,,وماهیت زندگانى بر باد رفته وبیجا تلف

شده را فقط در لب گور دریافتن ,,,این است مفهوم

وجود انسان ,یا لااقل این است مفهوم وجود من,,,

با تمام این تعاریف من یک افتخار حقیقى در زندگى

دارم,,این افتخار که هرگز سراغ پول و شهرت دورو

غین نرفتم ,,و هیچوقت سر تسلیم جز بر آستان

عشق فرود نیاوردم.همیشه عشق مرا از خود دور کرد

وعطش نام نیک بخودم باز آورد.اما عشق و افتخار

تا کنون هیچکدام جز غم دل نصیبم نکرده اند .

دیدى دلم شکست,,,دیدى که این بلور درخشان عمرمن

بازیچه اى بیش نبود.

دیدى چه بیصدا دل پر ز آرزوى من ,,

از دست کودکى که ندانست قدر آن افتاد بر زمین,,,

دیدى دلم شکست

  لحظه ای که عشق را بدون من شناختی!!!!!!!!!!!