دوش دیوانه شدم

دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت

آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو

گفتم ای عشق من از چیز دگر می‌ترسم

گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو

پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو

سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو

ور از این بی‌خبری رنج مبر هیچ مگو

گفتم این روی فرشتهست عجب یا بشر است

گفت این غیر فرشتهست و بشر هیچ مگو

گفتم این چیست بگو زیر و زبر خواهم شد

گفت میباش چنین زیر و زبر هیچ مگو

ای نشسته تو در این خانه پرنقش و خیال

خیز از این خانه برو رخت ببر هیچ مگو

مولوى

زمستان

زمستان
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

سرها در گریبان است
کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید ، نتواند
که ره تاریک و لغزان است

وگر دست محبت سوی کسی یازی
به اکراه آورد دست از بغل بیرون
که سرما سخت سوزان است
نفس ، کز گرمگاه سینه می آید برون ، ابری شود تاریک

چو دیدار ایستد در پیش چشمانت
نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟
مسیحای جوانمرد من ! ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی
دمت گرم و سرت خوش باد

سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای
منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم
منم من ، سنگ تیپاخورده ی رنجور
منم ، دشنام پس آفرینش ، نغمه ی ناجور
نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم
حریفا ! میزبانا ! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد

تگرگی نیست ، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگذارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می گویی که بیگه شد ، سحر شد ، بامداد آمد ؟

فریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا ! گوش سرما برده است این ، یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است
حریفا ! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها در گریبان ، دستها پنهان
نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین
درختان اسکلتهای بلور آجین
زمین دلمرده ، سقف آسمان کوتاه
غبار آ لوده مهر و ماه زمستان است

ربا عیات محتشم کاشانى

ربا عیات محتشم کاشانى

 

این حوض که دل هلاک نظاره اوست 

صد آیهء فیض بیش درباره اوست 

در دعوى اعجاز زبانیست بلیغ 

آبى که زبانه کش ز فواره اوست 

 

آن طبع که چون آینه پاکست زغش 

از بس که به فعل بوالعجب دارد خوش 

آب آمده از طبیعت خویش برون 

در تحت بفوق مى‌رود چون آتش 

          

طراح که طرح این بنا ریخته است 

انواع صنایع بهم آمیخته است 

دهقانى باغ سحر پندارى از اوست 

کز آب نهال‌ها برانگیخته است 

          

این آب که شعله‌وش ز جا مى‌خیزد 

وز میل به ذیل باد مى‌آویزد 

ماناست به اشگ محتشم کز تف دل 

می‌جوشد و از درون برون مى ریزد 

 

این حوض که در دیده هر نکته رسى 

از جام جهان نما سبق برده بسى 

آیینه صد صورت گوناگونست 

آیینه بدین گونه ندیدست کسی 

          

اى بى تو چو هم دم به من خسته نموده 

آیینه که بینم این تن غم فرسود 

آمد به نظر خیالى اما آن نیز 

چون نیک نمود جز خیال تو نبود 

          

گردون که به امر کن فکان چاکرتست 

فرمانده از آنست که فرمانبر توست 

در سایه محال نیست خورشید که تو 

خورشیدی و سایهء خدا بر سر توست 

 

آن فتنه که در سربلند افسرتوست 

ریزنده خونها ز سر خنجر توست 

در سردارى که عالمى را بکشى 

قربان سرت شوم چها در سر توست 

 

این بنده که ملک نظم پیوستش بود 

تسخیر جهان مرتبهء پستش بود 

در دست نداشت غیر اشعار نفیس 

 در پای تو ریخت آنچه در دستش بود